অংকীয়া নাটত মূল বা মূখ্য ভূমিকা পালন কৰে এই সুত্ৰধাৰ চৰিত্ৰ টিয়ে। যিহেতু,ৰঙ্গস্হলীত নাটৰ আৰম্ভণিৰ পৰা শেষলৈকে থাকি নান্দী, ভটিমা পাঠ কৰাৰ লগতে নাট পৰিচালনা কৰে। সুত্ৰধাৰ জনে নাটকৰ ঘটনাৰ বিৱৰণ দি, ৰঙ্গস্হলীত প্ৰৱেশ দেখুৱাব নোৱাৰা দৃশ্য বা কাহিনীক সূত্ৰ কথনৰ দ্বাৰা দৰ্শকক অৱগত কৰি, শেষত খৰমান গীতৰ পাছত মুক্তিমঙ্গল ভটিমা পাঠ কৰি নাটকৰ সমাপ্তি ঘোষণা কৰি নাট সামৰণি পেলায়।
(২). গীত, ভটিমা আৰু পয়াৰৰ প্ৰয়োগ :
অংকীয়া নাটৰ আন এটি মূখ্য বৈশিষ্ট্য হৈছে ইয়াত প্ৰচুৰ পৰিমাণে গীত, ভটিমা আৰু পয়াৰৰ ব্যৱহাৰ। ভালদৰে চালে বুজিব পাৰি যে এই শ্ৰেণীৰ নাটকত কথা আৰু সংলাপৰ বাদেও কেৱল গীত, ভটিমা আৰু পয়াৰৰ যোগে চৰিত্ৰ সমূহক সুন্দৰ ৰূপত চিত্ৰিত কৰি তোলিছে।
(৩). নৃত্যৰ প্ৰাধান্যতা :
অংকীয়া নাটৰ আন এটা মুখ্য বৈশিষ্ট্য বা লক্ষণ হ'ল যে এই নাট সমূহত নৃত্যৰ প্ৰাধান্যতা বহু পৰিমাণে দেখা পোৱা যায়। সুত্ৰধাৰ চৰিত্ৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি অনান্য ভাও-ভাৱৰীয়া সকলৰ প্ৰৱেশ-প্ৰস্হান ইত্যাদি সকলোতে নৃত্যই মূখ্য স্হান অধিকাৰ কৰি আছে।এই নৃত্য সমূহক বাদ দি অংকীয়া নাটৰ পৰিবেশন কৰা কথা ভাৱিবই নোৱাৰি।
নৃত্য হৈছে অংকীয়া নাটৰ প্ৰধান বৈশিষ্ট্য বা লক্ষণ। যিহেতু, অংকীয়া নাট সমূহত প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰ প্ৰবেশ আৰু প্ৰস্হান নৃত্যৰ দ্বাৰা সম্পন্ন কৰা হয়।
অৱশ্যে,মন কৰিবলগীয়া কথা এই যে সকলো চৰিত্ৰৰ বাবে বেলেগ বেলেগ নৃত্যৰ ভঙ্গিমা প্ৰয়োগ কৰা হয়। সেইয়া প্ৰবেশ বা প্ৰস্হান তথা নাটৰ যিকোনো নৃত্য নহওঁক কিয়।
সুত্ৰধাৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি গুসাই প্ৰবেশ,গোপী প্ৰবেশ, ৰজাৰ প্ৰবেশ,ঋষি-মুণিৰ প্ৰবেশ,দূতৰ প্ৰবেশ তথা এই সকলো চৰিত্ৰৰ লগতে অনান্য চৰিত্ৰ সমূহৰ প্ৰস্হান নৃত্যৰ ভঙ্গিমাও বেলেগ বেলেগ।যি অংকীয়া নাটৰ বিশেষ বৈশিষ্ট সম্পন্ন নাট হিচাপে পৰিগণিত কৰে।
(৪). ব্ৰজাৱলী ভাষাৰ ব্যৱহাৰ :
অংকীয়া নাটত ব্যৱহৃত ভাষা টিক কোৱা হয় ব্ৰজাৱলী ভাষা। এই ভাষা টি মধ্য যুগৰ বৈষ্ণৱ সকলে সৰহ সংখ্যক লোকৰ বোধগম্য হোৱাকৈ গঢ়ি তোলা এক কৃত্ৰিম ভাষা।অসমত অসমীয়া, বঙালী, হিন্দী, মৈথিলী আদি ভাষাৰ সম্বনয়ত এই ভাষাই নিজা ৰূপ লৈছিল।বহু কেইটা ভাষা একত্ৰিত হৈ থকা বাবে সৰ্বভাৰতীয় পৰ্য্যায়ত বুজি পোৱাত সহায়ক হৈছিল।
(৫).লয়যুক্ত গদ্যৰ সমাহাৰ :
ভট্ৰদেৱৰ হাততেই প্ৰকৃত গদ্য ৰীতিৰ জন্ম হৈছিল যদিও অংকীয়া নাটৰ গদ্য সমূহকো অসমীয়া গদ্য সাহিত্যৰ প্ৰথম নিদৰ্শন হিচাপে দেখুৱাব পাৰি। অংকীয়া নাটত চৰিত্ৰ সমূহৰ সংলাপ সমূহৰ কথনত এক বিশেষ প্ৰকাৰৰ সুৰ পৰিলক্ষিত হয়,যি অংকীয়া নাটৰ আন এটি বিশেষ বৈশিষ্ট্য।
(৬). মুখাৰ ব্যৱহাৰ :
অংকীয়া নাটৰ আটাইতকৈ মন কৰিবলগীয়া বৈশিষ্ট্য টি হৈছে ইয়াত মুখা ব্যৱহাৰ কৰা।মুখাৰ ব্যৱহাৰে সৰল নিৰক্ষৰ দৰ্শকৰ বুজি পোৱাত সহজ হোৱাৰ লগতে অভিনয়ক অধিক প্ৰাণৱন্ত কৰি তোলা হয়।
এই সমূহৰ উপৰিও অংকীয়া নাটৰ বৈশিষ্ট্য ক্ষেত্ৰত দেখা যায় যে অভিনয় কৌশল অন্য প্ৰকাৰৰ নাটক বা মাতৃভাষা ভাওনা বা ধুৰা ভাওনা ইত্যাদি সমূহতকৈ বহু পৰিমাণে বেলেগ। বিশেষকৈ অংকীয়া নাটৰ কথা খিনি সংলাপ আকাৰত প্ৰকাশ কৰোতে এক বিশেষ প্ৰকাৰৰ সুৰ লাগে।
আনহাতে, সম্পূৰ্ণ গাম্ভীয্য আৰু আধ্যাত্মিক ভাৱত একোখন অংকীয়া নাট অভিনিত কৰা হয়।অসমৰ বাকী ভাওনা বিলাকত কেতিয়াবা কেতিয়াবা লোক মনোৰঞ্জনৰ দিশত ধাৱমান হোৱা গতি এই অংকীয়া নাটৰ অভিনয়ত নাথাকে।
সাজ-পোছাক,আ-অলংকাৰ ইত্যাদি সমূহতো সাত্বিক ভাৱ ৰক্ষা কৰি অংকীয়া নাট পৰিবেশন কৰা হয়। শেষত মুক্তিমঙ্গল ভটিমা সূত্ৰধাৰে পাঠ কৰি সকলো ভাও-ভাৱৰীয়াই খৰমান তালত নৃত্য কৰি নাটৰ যৱনিকা পেলাই সেৱা কৰে।
বৰ্তমান, অংকীয়া নাটৰ উপৰুক্ত ৰীতি অসমৰ অনান্য ভাওনা সমূহতো উপস্থাপন কৰা দেখা যায়।এই ৰীতি অংকীয়া নাটকৰেই বিশেষ বৈশিষ্ট।
সামৰণি :
বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰচাৰ আৰু প্ৰসাৰৰ উদ্দেশ্যে সৃষ্ট অংকীয়া নাট সমূহ উপৰোক্ত ভাৱেই নিজশ্ব বৈশিষ্ট্যৰে মহিমামণ্ডিত।এই নৃত্য নাট্য ধাৰাতি পাঁচশ বছৰৰো অধিক কালৰ পৰা নিৰবিচ্ছিন্ন ভাৱে অসমীয়া সমাজ জীৱনত প্ৰচলিত হৈ আহিছে । সেয়েহে গুৰু জনাৰ আদৰ্শৰে অনুপ্ৰাণিত হোৱা প্ৰতি জন অসমীয়া সংস্কৃতি প্ৰান ব্যক্তিয়ে ইয়াৰ গাম্ভীৰ্যতা আৰু সুন্দৰতাক অক্ষুণ্ণ ৰাখি আগবঢ়াই নিলেহে সুদূৰ ভৱিষ্যতে অংকীয়া নাটৰ বৈশিষ্ট্য সমূহৰ সু-সংৰক্ষণ সহিত অংকীয়া নাট, অংকীয়া নাট হিচাপে বৰ্তি থাকিব।।
Comments
Post a Comment